พี่ชายที่ไม่ต้องการ|Unwanted brother

________________________________________

   ...อัปเดทเปลี่ยนชื่อตัวละคร...

                                                     โอม            เปลี่ยนเป็น      เอสโซ่

                                                         ปรายฟ้า     เปลี่ยนเป็น       ปลายฟ้า

                                                          ปูเก้           เปลี่ยนเป็น       กอฟาง

________________________________________

________________________________________

แรกพบสานสัมพันธ์ชื่นมื่น เราคบกันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

เธอมีความสุข... ฉันมีความสุข... มันดูลงตัวไปเกือบทุกอย่าง

สถานะคนรัก สถานะคนถูกรัก เราเรียกกันและกันว่าที่รัก

ช่างสุขสมฤทัยแบบที่ใครต่อใครใฝ่หา

...แต่!! ความรู้สึกนั้นมันอยู่กับฉันเพียงชั่วเวลาหายใจเข้า

ไม่ทันที่จะได้หายใจออก เขาก็จากฉันไปโดยไม่มี... แม้แต่... คำร่ำลา!

ทำไมกัน! นี่ฉันทำผิดอะไร ?

ไม่มีคำตอบจากคนที่จากไปแล้ว ฉันรู้ดี และฉันควรจะปล่อยวางมันไปสักที

หากไม่ใช่ว่าเขากลับมาอีกครั้ง!

กลับมาด้วยสถานะใหม่!

สถานะที่ฉันไม่คาดคิดและไม่อยากเป็น!

จาก “คนที่รัก” กลับแปรเปลี่ยนมาเป็น “พี่น้อง” นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

ไม่... ไม่มีทาง... ฉันและเขาต้องไม่มีทางที่จะจบแบบนี้...

ฉันไม่... ฉันไม่ต้องการ... ฉันไม่ต้องการพี่ชาย!

________________________________________

เนื้อหาบางตอน...

“มาถึงขั้นนี่แล้วเราคงต้องอยู่ด้วยกันที่นี่ไปอีกนาน ที่สำคัญต่อไปนี้เธอควรจะเปลี่ยนคำเรียกฉันได้แล้วนะ เรียกฉันว่าพี่ชายสิ ถึงอย่างไรตอนนี้สถานะของเราก็คือพี่กับน้อง เธอควรเรียกฉันให้ชินปากเข้าใจไหม ...ไข่มุก”

“หึ พี่อย่างงั้นเหรอ คุณกำลังฝันอะไรอยู่ ฝันหวานต่อไปเถอะฉันไม่คิดจะนับญาติกับคุณ รู้เอาไว้ซะ”

“ไม่อยากนับญาติอย่างงั้นหรือ งั้นก็ตามใจเธอ แต่ว่านะ แล้วฉันจะเรียกเธอว่าอะไรดีล่ะ น้องสาวก็คงไม่ใช่แล้ว งั้นเรียกว่า ‘เมีย’ ดีไหม ไข่มุก!” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเย้ยหยันเธอ

“อย่ามาพูดบ้าๆ แบบนี้กับฉันนะ ใครเป็นเมียของคุณกัน”

“น้องสาวก็ไม่เอาเป็นเมียก็ไม่อยากเป็น แล้วจะให้ฉันทำยังไงกับเธอดีล่ะ”

“ฉันไม่อยากเป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น อีกอย่างปล่อยฉันออกไปได้แล้ว คุณจะมาดันร่างฉันให้อยู่แบบนี้ไม่ได้นะ ฉันหายใจไม่ออก...!”

มาจนถึงบัดนี้ ตั้งแต่เซฟลากเธอเข้าไปในห้องของเขา แล้วจับร่างของเธอแนบชิดติดกำแพง เขาก็ยังทำอยู่แบบนั้นไม่ปล่อยให้สาวน้อยได้มีอิสระ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่สะดวก ซึ่งเธอไม่รู้หรอกว่า เขากำลังสนุกแค่ไหนที่ได้แกล้งเธอ

“เรียกฉันพี่ชายก่อนสิ ไม่อย่างงั้นก็อยู่แบบนี้ไปสักพักก็แล้วกัน” ชายหนุ่มข่มขู่

“ไม่...!” หญิงสาวยืนยันถึงอย่างไรเธอก็ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ชายเด็ดขาด เพียงแค่คิดก็รับไม่ได้แล้ว

“เพิ่งรู้นะว่าเธอดื้อรั้นแบบนี้ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลย ออกจะน่ารัก อ่อนหวาน ดูตอนนี้สิอย่างกับม้าพยศ”

“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้อยู่แล้ว คุณนั่นแหละที่ไม่รู้จักฉันดีพอ ปล่อยได้แล้วฉันหายใจไม่ออก ปล่อย...!”

“เลือกเอาก็แล้วกันถ้าไม่เรียกฉันว่าพี่ดีๆ ฉันคงต้องเรียกเธอว่าเมียจริงๆ แล้วล่ะ คนอย่างฉันจะเรียกเธอแบบไหนก็สะดวกใจทั้งนั้น”

“….”

สาวน้อยถึงกับพูดไม่ออกที่เซฟทำให้เธอรู้สึกจนตรอกและไม่มีทางเลือก เธอทำได้แค่ตำหนิเขาและด่าทอเขาอยู่ในใจเท่านั้น

“ไหนลองเรียกฉันคนนี้ว่าพี่หน่อยสิครับ คุณน้องสาว”

สาวน้อยไม่ยอมอ่อนข้อให้ เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ดื้อดึงไม่ยอมปริปาก เธอทำใจเรียกเขาว่าพี่ชายไม่ลงจริงๆ

“คราวนี้ไม่เรียก พี่ชายคนนี้จะจูบน้องสาวแล้วละนะ” พูดพร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอ

สาวน้อยต้องกลั้นหายใจเอาไว้ ที่ใบหน้าของเขาใกล้กับเธอมากเหลือเกิน จนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว สถานการณ์ตอนนี้เธอเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว

ในที่สุดเธอก็หมดความอดทน

“พะ… พี่… พี่เซฟ” เธอเปล่งน้ำเสียงเรียกเขาอย่างไม่เต็มใจนัก

พี่ชายตัวแสบคนนี้รู้สึกอยากจะกลั่นแกล้งน้องสาวสุดที่รักของเขาเพิ่มอีกสักหน่อย เพราะอยากจะดัดนิสัยดื้อรั้นของเธอ เขาจึงใช้ฝ่ามือจับท้ายทอยของเธอให้หันหน้ามาตรงกับเขา แล้วโน้มตัวเข้าใกล้เธออีก จนได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆ ของเธอ ชั่วเสี้ยววินาทีนี้เองริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับเรียวปากสวยของเธอ